Obóz jeniecki dla Ukraińców znajdował się na terenie dzisiejszych bloków wojskowych oraz w dominikańskim klasztorze gdzie mieścił się przeznaczony dla nich szpital.

W Łańcucie już w 1918 roku przetrzymywano ukraińskich jeńców z armii rosyjskiej (około 10 tysięcy Ukraińców), a także żołnierzy tzw. Szarej Dywizji służących w armii austriackiej Ukraińców pochodzących z Rosji. Jesienią 1919 roku do obozu skierowano dalszych około 900 internowanych galicyjskich żołnierzy z Korpusu Strzelców Siczowych płk. Konowalca. Od końca 1919 roku z internowanych żołnierzy ukraińskich zaczęto formować jednostki Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej w szczególności 6. Dywizję Strzelców Siczowych płk. M. Bezruczki, aby wziąć udział w kampanii na Kijów wiosną 1920.

Po podpisaniu wspomnianego rozejmu polsko - bolszewickiego żołnierze Ukraińskiej Republiki Ludowej znaleźli się m.in. w obozie dla jeńców ukraińskich w Łańcucie, który nosił nr 3. Pierwszy transport przybył w listopadzie 1920 roku. Cały obóz obliczony był na oko. 3200 osób (faktycznie przebywało około 2000 osób).

Warunki bytowe w obozie łańcuckim były bardzo trudne - połowa jeńców była chora lub wycieńczona głodem, a 425 osób zmarło (ich ciała pochowano na cmentarzu wojskowym - obecnie komunalnym). Pomimo ograniczonej wolności i niezadowalających warunków bytowych, w obozie starano się organizować życie kulturalne i edukacyjne. Działały tu: ukraiński uniwersytet (wydziały ekonomiczny, matematyczno-przyrodniczy, historyczny) (ok. 600 studentów) gimnazjum, szkoła wojskowa, stowarzyszenia literackie i artystyczne. Powstał tu chór, zorganizowano wydawanie obozowych czasopism "Nasza Zoria", "Promin", "Budiak". Historia istnienia obozu zakończyła się w 1921 roku - jednostki wojskowe Armii URL zostały przeniesione do obozu w Strzałkowie.

Obecny teren dawnego obozu: