Jego sylwetkę opisywano w rozmaitych magazynach, informując, że Alfred ukończył nauki prawnicze według austriackiego systemu i strawił kilka lat na działaniach w służbie dyplomatycznej jako attache w austriackiej ambasadzie w Londynie. Przypomnę, że w tych latach jego służby sekretarzem ambasady był szwagier Alfreda II - książę Maurycy Dietrichstein - mąż jego siostry Zofii. Kiedy Potocki pracował w tej placówce dyplomatycznej, z racji obowiązków uczestniczył w różnych przyjęciach, rautach i balach. Wówczas zwróciła na młodego polskiego hrabiego królowa angielska Wiktoria, zaledwie trzy lata po ślubie z księciem Albertem. Kroniki towarzyskie wspominały z przekąsem, że królowa bardzo lubiła z nim tańczyć...

Alfred pozostawał także w zażyłych stosunkach z Ludwikiem Filipem Orleańskim królem Francuzów.

Z misji dyplomatycznej w Anglii powrócił w 1848 roku.

Wspierał ubogich uczniów

Pojąwszy córkę księcia Romana Sanguszki Marię 19 marca 1951 roku stał się jednym z najbogatszych arystokratów i założył nawet bank hipoteczny. Ufundował stypendia dla ubogich uczniów. Funkcję ministra rolnictwa pełnił do 1870 roku. Wcześniej bo w 1859 roku na stałe osiadł w Łańcucie. Był Prezesem Rady Powiatowej w Łańcucie.

Pamiętnikarz dziewiętnastowieczny Kazimierz Chłędowski tak scharakteryzował osobę drugiego ordynata łańcuckiego: "Postać jego była już nadzwyczaj sympatyczna i wzbudzająca zaufanie. Wysoki, szczupły, bardzo przystojny mężczyzna, o pięknie narysowanym nosie, znamionującym po większej części twarze Potockich, o spokojnym bardzo arystokratycznym zachowaniu się. Gentleman na pierwszy rzut oka i to gentleman pierwszej wody".

W 1864 roku na Galicję spadły prześladowania ze strony władz zaborczych. Pełnomocnik Alfreda II Potockiego nakazał zatrudnianym w fabryce pracownikom poprawne zachowanie, tak aby nic głupiego do głoey im nie przychodziło. Jednak w marcu na dziedzińcu zakładów Rafinerii i Cukrowni odkryto magazyn ukrytej broni. Okazało się, że była ona tam ukryta przez dyrektora zakładów Emila Olszewskiego. Dyrektora aresztowano...a pomimo tego nadal zakłady służyły do konspiracyjnego przechowywania amunicji i broni dla powstańców.

Alfred Potocki oznajmił więc swoim oficjalistom, żeby więcej taka sytuacja się nie wydarzyła. "Wzywam ich aby się przyznali jeśli jeszcze o jakichś wojennych zapasach wiedzą." Złożył również niezwykłe zapewnienie: " Ja ze swej strony...po odsiedzeniu ich kary przyrzekam, że im kawałka chleba nie odbiorę byle się mi przyznali". Wrazie zaś wykrycia na przyszłość innych zapasów nielegalnej broni przez policję okaże się również, że oficjaliści o tym wiedzieli bez względu na porę roku i bez wcześniejszego uprzedzenia pracę w Ordynacji na zawsze utracą...